Ένας χρόνος χωρίς τον Κώστα Δήμου...

«Των εμφυλίων τα παιδιά» Των εμφυλίων τα παιδιά με τα κοντά παντελονάκια, τα ξυρισμένα κεφαλάκια ποτέ μην τα μαλώσεις. Άτακτα θα ’ ναι και ζωηρά, μα στης ζωής τους τα παιχνίδια πάντα θ’ αγωνίζονται σκληρά και νικητές θα βγαίνουν, γιατί έχουν μέσα τους ψυχή βαθιά. Στα μάτια τους τα υγρά, τα καφετιά θα φέρουν τον νεκρό στρατιώτη, που σε απάνθρωπους διαχωρισμούς την καυτή του έκαψε νιότη. Των εμφυλίων τα παιδιά είναι σαν όλα τα παιδιά.. Λίγο φαΐ, μια αγκαλιά και μια μεγάλη άναψέ τους φωτιά, απ’ τη χαμένη τους λίγη να ζήσουν ζεστασιά. Των εμφυλίων τα παιδιά γίνονται πατεράδες στοργικοί και τρυφεροί και θεϊκή έχουνε πνοή. Στων εμφυλίων τα παιδιά θα δεις τις υιοθετημένες, τις πονεμένες Ελένες, που μετουσιώθηκαν σε στοργικές μητέρες. Θα δεις μεγάλους αδελφούς-παιδιά μικρά, που με ψυχή διπλή, αδελφική και πατρική, σπουδάσαν τ’ αδέλφια τα μικρά. Τον θείο, τον άγιο Βασίλη, της καλοσύνης του οι κυματισμοί πλέουν ακόμα στο καντήλι. Θα είναι οι Στέφανοι που ζουν στον Καναδά και την Ελλάδα η ψυχή τους λαχταρά.

Ένθεους κι έμπρακτους θα δεις κληρικούς. Αθάνατους, σαν τ’ όνομά τους. Των παιδουπόλεων τα παιδιά τις Φρειδερίκες δεν τις βρίζουν, μα ούτε και τις στηρίζουν. Προς θεού! Είναι ελεύθερα και μυαλωμένα των εμφυλίων τα παιδιά. Για δεδομένες συγκυρίες χρονικές μιλούν κι ελεύθερα μπροστά κοιτούν. Δεν ξεχνούν. Μα προχωρούν. Των παιδουπόλεων τα παιδιά θα θυμούνται πάντα την καλή δασκάλα, τον λόγο και το χάδι της, που μητρικό μύριζε γάλα. -Γι’ αυτό σου λέω, δάσκαλε, τον ρόλο σου μην υποτιμάς. Πρόσωπο είσαι αρωγός, το αδύναμο αν αγαπάς.- Των εμφυλίων τα παιδιά στο χιονισμένο τους χωριό θα είναι
οι πρόεδροι-στρατιώτες, που σαν άλλοι Δον Κιχώτες, σε λίγο χρόνο μόνο πλατείες πέτρινες έπλασαν
και μ’ άσφαλτο δρόμους έστρωσαν. Για των ποταμών τα ιερά νερά σαν αετοί πολέμησαν με αδηφάγα αρπακτικά. 

Και κέρδισαν. Έχτισαν καλντερίμια, για να χορεύουν χωριανοί στα ωραία πανηγύρια. Των εμφυλίων τα παιδιά θα λεν πως ΕΝΑΣ ΕΙΝ’ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ, ΤΟΥ ΤΆΞΙΔΙΟΥ ΠΡΟΣ Τ’ ΆΣΤΡΑ.

Πάντα θα ζουν σ’ ωραία Κάστρα, θωρακισμένα από πατριώτες απάτριδες και των οπισθίων, της θεωρίας μόνο αριστερούς. Φίλους θα έχουν ακριβούς. Των εμφυλίων τα παιδιά σαν άλλοι Καποδίστριες, ακόμα κι αν ακριβά κοστίσει, τα μεγάλα θα επιλέγουν «ναι» και τα μεγάλα «όχι» και την καλή ιστορία από των Κοτζαμπάσηδων την προδοσία. Όλοι πεθαίνουν κάποτε, μα είναι αλλιώς, θαρρώ, με της τιμής τα μάτια στ’ άστρα στραμμένα να πεθαίνεις.. Των εμφυλίων τα παιδιά πάντα πεθαίνουνε γιορτή, στα σπλάχνα τους για να δείξουνε πως κάθε θάνατος μια νέα είναι ζωή.. Των εμφυλίων τα παιδιά για ύστατη φορά όταν χαιρετήσεις, ένα φιλί αρκεί, ένα στυλό και λίγο χώμα απαλά να ρίξεις. Μα μην ξεχάσεις.. αγκαλιά μητρική να το βαφτίσεις… Των εμφυλίων τα παιδιά βαθιά να τα αγαπήσεις. Γιατί των εμφυλίων τα παιδιά πάντα πεθαίνουνε παιδιά… Βάγγη Κ. Δήμου

.